Het leven is als een grote reiskoffer. In het begin is hij nog mooi en leeg en lijkt het alsof hij nooit gevuld kan worden. Maar alle bagage, ervaringen, opleidingen en gebeurtenissen gaan er in. Veel mensen weten dat mooi te ordenen en vouwen alles netjes op. Leggen de zware dingen onderin. De breekbare zo dat ze niet kapot gaan. Ze hebben de tijd en het overzicht om dat te doen. Bij sommigen is dat helaas niet zo… Teveel tegelijk, geen overzicht en ook nog niet de juiste dingen op de juiste plaats… Dit zorgt voor onrust, teleurstelling maar ook prikkels. En prikkels om de prikkels…
Vaak is er nog met hulp een beetje regelmaat aan te brengen, ruimen we de scherven op van wat er kapot gegaan is maar soms blijft de teleurstelling aanwezig. Ook lukt het door omstandigheden niet altijd om onze koffer op orde te houden. Ik ben van die laatste groep, en met mij vele. We schamen ons voor onze rommelige koffer dus wij zullen niet gauw erover vertellen, deze laten inzien of ons laten helpen. En sommige van ons die dat wel kunnen, helpen er juist anderen mee, de zogenaamde ervaringswerkers.
Mijn koffer is net als mijn weekendtas die jarenlang mee naar Conny gaat. Versleten, met gaten erin en toch houd ik van dat ding en gaat hij keer op keer mee. Hij is loeizwaar en wat er in zit verwondert mij af en toe. Soms wil je hem kwijt omdat het een hele zware last is… Maar van de andere kant hoort hij bij mij. Veel bagage die erin zit is niet leuk, veel doet nog steeds verdriet. En als ik er doorheen wroet omdat niks op orde ligt confronteert mij het weerzien weer. Doet het weer pijn, staat mijn gezicht weer vol van pijn en tranen. Alleen komt het niet altijd uit om het te vertellen, want veel mensen vinden al dat je er teveel over praat. Die willen alleen maar mooie verhalen en mooie dingen zien. Grappig genoeg bedenk ik mijzelf dan weer dat ik nog nooit iemand mijn levensverhaal of zoals sommigen dat noemen – herstelverhaal – verteld heb. Frappant als je als ervaringdeskundige schijnt te werken. Geeft aan hoe dicht mijn koffer zit en voor velen ook zal blijven.
Inmiddels kan ik in de chaos wel mijn weg vinden, maar gaat het nog wel eens mis. Is elke dag naast overleven ook een feest van overwinning. Die koffer is er nu eenmaal, leeggooien gaat niet. Je gaat dingen missen die echt essentieel voor je zijn. Maar in de huidige maatschappij zou ik wel eens zonder gaten en scheuren alles netjes op orde willen hebben. Want het wordt je in ons land steeds moeilijker gemaakt om iemand te zijn met diagnoses. Alles moet sneller en voor je het weet is er wel een appje voor gemaakt zodat er nog meer bezuinigd wordt op persoonlijk contact en zorg zodat een kwetsbare groep nooit meer een kans krijgt om iemand een kijkje te laten geven in hun koffer zodat deze misschien nog een keer goed op orde komt…
Deze groep zal straks misschien wel de okéknop veelvuldig intoetsen om aan te geven dat het goed gaat omdat techniek nooit het vermogen zal krijgen om ergens achter te kijken en op intuïtie in te gaan. Terwijl het dus niet oké gaat… Ik hoop dat dit maar bij een boze droom blijft… Want bagage hoeft niet altijd negatief te zijn, daarom is het aan ons en ik hoop ook aan anderen nu de taak om er goed mee om te gaan.
Blogger: Joseppe, ervaringsdeskundige STIP GGz Arnhem
Nog geen reacties.